Haruki Murakami: Norwegian Wood, tłumaczenie: Dorota Marczewska, Anna Zielińska-Elliott, Muza SA 2006.
Oto nostalgiczna, bardzo intymna opowieść – tak jak nostalgiczna i intymna jest piosenka The Beatles pod tym samym tytułem – o dojrzewaniu w latach sześćdziesiątych w Kraju Kwitnącej Wiśni. Jak zrozumieć otaczający nas świat? Zderzamy się z cierpieniem, stratą, ale i radością. Toru Watanabe, narrator i główny bohater, wyprowadza się z rodzinnego domu, zawieszając wszystkie kontakty i rozpoczyna studia w Tokio. Mieszka w akademiku. W wielkim mieście inicjuje swoje dorosłe życie, mierząc się z pustką jaką wywołuje odchodzenie bliskich osób, z przyjaźnią, miłością, seksualnością. Oswaja samotność.
Historia kipi emocjami, lecz sam Watanabe jest bardzo zwyczajny. Rewolta studencka, która dociera do Japonii nie obchodzi go, toteż nie uczestniczy w fali protestów. Czyta i słucha muzyki. Podczas gdy wiele dzieje się wokół, on konfrontuje się z wydarzeniami ważnymi dla niego samego.
I mimo, że dokładnie wiemy kiedy i gdzie toczy się opowiadana historia, to możemy zawiesić i czas, i miejsce. Innymi słowy, taka, a raczej takie historie dzieją się zawsze i wszędzie. Zawsze dorastamy, dojrzewamy, mierzymy się z emocjami, z cierpieniem i radością, poznajemy siebie, odnajdujemy przyjaciół i ich tracimy. Żyjemy i umieramy.
Przy okazji widzimy zmieniającą się Japonię i to tylko dwadzieścia parę lat po wojnie, z której ten dumny naród wyszedł upokorzony. Tymczasem Watanabe czyta literaturę zachodnią „Wielki Gatsby”, „Buszujący w Zbożu”, „Czarodziejska góra”, „Pod kołami”, słucha zachodniej muzyki, dorabia sobie w sklepie muzycznym, odwiedza restauracje, knajpy, także burdele. Spotyka się ze znajomymi, żyje jak mieszkaniec Europy Zachodniej czy Stanów Zjednoczonych, choć jednocześnie widzimy pewne charakterystyczne elementy obyczaju, kultury Japonii, np. meldowanie się w akademiku, gdy chce się z niego wyjść na noc, poranny capstrzyk, mocno zarysowana hierarchia społeczna.
Postacie są wyraziste. Mnie zafascynowała Midori, niezależna, ekscentryczna, ciekawa świata, chcąca poznać i zobaczyć jak najwięcej, czytająca, również „Kapitał” Marksa, i głośno piętnująca szowinizm, brak dystansu do siebie wsród przeintelektualizowanych uniwersyteckich marksistów, no bo jak to tak, by na spotkanie komunistów obligować wyłącznie dziewczęta do przygotowania i dostarczania posiłków i napojów? Gdzie tu egalitaryzm, gdzie równouprawnienie?
„Norwegian Wood” to podróż do wnętrzna każdego z czytelników, do skrywanych myśli, obrazów, uczuć. Nikt nie zostanie obojętnym.
***
Całkiem niedawno książkę Haruki’ego Murakami’ego zekranizował Tran Anh Hung.
Dodaj komentarz